HOME | DD

Description
◆ Dane

◆ Imię i Nazwisko: Haru Nophil

◆ Rasa: mara

◆ Płeć: baba

◆ Wiek: 268 lat

◆ Wzrost: 173 cm

◆ Aparycja: Szara. I dość niewinna, zważywszy na jej specyfikę.

Sylwetka jest smukła i nieprzesadnie wysoka, za to przy dokładniejszej obserwacji zaskakująco umięśniona - możnaby się nawet pokusić o nazwanie jej bardziej chłopięcą niż damską. Na co dzień jest ukryta pod workowatymi ubraniami, w odcieniach czerni, bieli lub szarości - rzadziej niezbyt nasyconymi wersjami innych kolorów.

Bladą, sprawiającą wrażenie wiecznego udręczenia, twarz otaczają szare włosy, które dziewczyna obcina sama, a jako, że fryzjerstwo nigdy nie było jej mocną stroną, to większość kosmyków jest różnej długości. Końcówki uszu, które spod nich wystają są zaostrzone, a w górnej części lewego znajduje się okrągły, czarny lub złoty kolczyk. Wąskie usta, zwykle wygięte w niezadowolony grymas, często są pociągnięte ciemną pomadką, żeby dopełnić krawędziowego wrażenia. Jedynym kolorowym - a przez to wyróżniającym się - szczegółem są oczy wampirzycy, w kolorze jasnego złota, o spojrzeniu równie chłodnym jak metal, który przypominają.

◆ Informacje

◆ Charakter: impulsywna | gwałtowna | dumna | powściągliwa | lojalna

Biada osobie, która kiedykolwiek stwierdzi, że Haru jest słaba.

Wampirzyca definitywnie jest osobą, która żywo reaguje na zaczepki, czasami tracąc przy tym nad sobą kontrolę. Mimo to, często sama zachowuje się prowokacyjnie, bo zarówno ceni sobie słowne utarczki na poziomie, jak i po prostu lubi irytować innych. Oczywiście w towarzystwie osoby wyższej rangą nie pozwala sobie na tak dużo jakby chciała, za to jeśli to ona jest tą osobą, zrobi wiele żeby to wyegzekwować. Nigdy nie wiadomo co ją obrazi, jedno jest jednak pewne - urazę trzyma długo, zbyt pamiętliwa by tak po prostu odpuścić. Spory o wiele bardziej woli rozwiązywać pięścią, niż dyplomacją i zazwyczaj dąży do bezpośredniej konfrontacji. Cechuje ją pewność siebie, charakterystyczna dla osoby przyzwyczajonej do władzy i arogancja kogoś dogłębnie przekonanego o własnej sile.

Jej największym strachem jest słabość - nie po to została wyniesiona ponad ludzi, żeby teraz być taka jak oni, a może nawet gorsza. Rzadko kiedy przyjmuje pomoc, bo uważa że jest na tyle samowystarczalna żeby poradzić sobie w większości sytuacji, nie jest jednak na tyle głupia żeby odmówić, kiedy desperacko jej potrzebuje. Nawet jeżeli oznacza to, że jej duma będzie rozbita na kawałki przez długi czas, a ona sama będzie to rozpamiętywać.

Nawiązywanie bliższych relacji przychodzi jej z oporem i nawet jeśli komuś uda się ją do siebie przekonać, to nie blokuje to całkowicie jej zamkniętej postawy, a okazywanie jakichkolwiek uczuć jest dla niej niezręczne. Mimo to, stara się być wtedy milszą wersją siebie, co przez większość czasu stanowczo nie wychodzi - wylewność nie jest jej mocną stroną.

◆ Biografia: Urodziła się jako trzecie i ostatnie dziecko, w niezbyt zamożnej dzielnicy Londynu. Matka zmarła wydając ją na świat, więc ona i dwójka niewiele starszych braci musieli polegać jedynie na ojcu. Ten starał się jak mógł, jednak jego ciężka, fizyczna praca nie była dobrze płatna, ledwie wystarczając mu na utrzymanie domu, a przecież potrzebowali pieniędzy nie tylko na to. Pan Nophil został przyparty do muru - żeby przeżyć, zaczął kraść. Od tego czasu wiodło im się lepiej, choć nadal nie można było mówić o cywilizowanym poziomie życia, ale mimo wszystko pan Nophil robił wiele, żeby wychować swoje dzieci na porządnych ludzi. Sam był niezwykle ciepłym i empatycznym człowiekiem i to próbował przekazać dalej - co najgorze, może nawet by mu się to udało, gdyby nie błąd, który zaważył na wszystkim, co do tej pory wypracował.

W pewien chłodny, wiosenny wieczór, w którym jego najmłodsza córka skończyła siedemnaście lat, został przyłapany na kradzieży. Nie pierwszy raz, ale tym razem osoba, której się to udało, była dość… Osobliwa. Wysoka, piękna kobieta o jadowicie żółtych oczach z pionowymi źrenicami wydawała się kompletnie nie pasować do otoczenia, w którym się znajdowali, a w jej aurze było coś przerażającego. Nie pomylił się - kobieta nie zawahała się żeby go zabić, osuszając jego ciało z krwi. Właśnie wtedy znalazła ją Haru - i mając nadzieję, że uda jej się jeszcze w jakiś sposób ocalić ojca ze szponów wampirzycy, niewiele myśląc się na nią rzuciła. Dziewczyna miała szczęście, że ta była już po posiłku, a jej uroda przypadła wampirzycy do gustu i skończyło się to dla niej nie tylko uniknięciem śmierci, ale i propozycją. Propozycją wiecznego życia. Oczywiście Haru, której najbliższa osoba właśnie została zamordowana praktycznie na jej oczach, odpowiedziała grzecznie, że wampirzyca chyba postradała rozum i może sobie to życie wsadzić tam gdzie słońce nigdy nie dosięgnie. Okazało się jednak, że wybór był tylko ułudą, bo kobieta nie zamierzała rezygnować z nowej zabawki. Tym sposobem Haru wyjechała - czy też została wywleczona - do posiadłości kobiety w… W sumie to nie wiedziała gdzie, bo nie miała prawa wyjść przez najbliższe kilkadziesiąt lat. Tam też dokonała się jej przemiana i tam miała dostęp do wszystkiego, czego tylko mogła potrzebować. Zamknięta w złotej klatce, otoczona służbą i jeszcze kilkoma dziećmi krwi wampirzycy, powoli nabywała edukację, ucząc się wszystkiego oprócz normalnych relacji międzyludzkich. Czy też międzwampirzych. Jej nowa matka okazała się być wobec okrutna wobec ludzi i władcza, potrafiła jednak manipulować młodymi wampirami na tyle sprawnie, że te - nawet jeśli początkowo stawiały opór - stawały się jej bezgranicznie podporządkowane. I tak też miało miejsce z Haru, z tym że ona również szybko zaczęła powielać schematy wampirzycy, tym samym zajmując miejsce najbardziej faworyzowanego dziecka. Od wtedy mogła opuszczać posiadłość kiedy tylko miała ochotę, ale nie korzystała z tego przywileju często - świat okazał się być pełen nowych, irytujących bodźców, tak różnych od cichej i bezpiecznej posiadłości. Wyjątek zrobiła kiedy usłyszała o powstaniu dworu, bo jego koncept zaciekawił ją na tyle mocno, że była w stanie opuścić swoją komfortową przestrzeń żeby zaspokoić ciekawość.

◆ Statystyki i Umiejętności

◆ Statystyki:

[S] [35]

[K] [28]

[Z] [10]

[P] [5]

[C] [22]

[I] [33]

[W] [21]

[F] [6]

◆ Umiejętności:

- sen (4)

- nękanie (2)

- telepatia (3)

- regeneracja

- maskarada

- stos

- histeria

◆ Utrapienia:

- nieprawidłowa integracja sensoryczna

◆ Dodatkowe informacje

◆ Preferencje

[+] wytrawne wino

[+] ćwiczenia

[+] małe zwierzątka

[+] plotki

[+] zapach jaśminu

[+] herbata

[+] paradokumenty

[-] ludzie

[-] kolor skóry inny niż biały

[-] dotykanie bez pozwolenia

[-] lenistwo

[-] ostre światło, dźwięki i zapachy

◆ Pinterest: pin.it/4ZwJfF8

◆ Playlista:

◆ Ciekawostki:

- nie ma na imię Haru; po przemianie jej mistrzyni sama nadała dziewczynie nowe, na znak nowego życia, a ta nie miała zamiaru się sprzeciwiać - pod warunkiem że będzie mogła zatrzymać nazwisko

- w dzieciństwie, jeszcze jako człowiek, zabiła kotka próbując go uratować (to pudełko nie miało dziurek) i od tego czasu trzyma się z dala od wszelkiej maści zwierzątek

- nie przepada za słodyczami

- na pewno stanęłaby w obronie słabszej osoby, nawet jeśli daleko jej do bohaterstwa

Description
◆ Dane

◆ Imię i Nazwisko: Haru Nophil

◆ Rasa: mara

◆ Płeć: baba

◆ Wiek: 268 lat

◆ Wzrost: 173 cm

◆ Aparycja: Szara. I dość niewinna, zważywszy na jej specyfikę.

Sylwetka jest smukła i nieprzesadnie wysoka, za to przy dokładniejszej obserwacji zaskakująco umięśniona - możnaby się nawet pokusić o nazwanie jej bardziej chłopięcą niż damską. Na co dzień jest ukryta pod workowatymi ubraniami, w odcieniach czerni, bieli lub szarości - rzadziej niezbyt nasyconymi wersjami innych kolorów.

Bladą, sprawiającą wrażenie wiecznego udręczenia, twarz otaczają szare włosy, które dziewczyna obcina sama, a jako, że fryzjerstwo nigdy nie było jej mocną stroną, to większość kosmyków jest różnej długości. Końcówki uszu, które spod nich wystają są zaostrzone, a w górnej części lewego znajduje się okrągły, czarny lub złoty kolczyk. Wąskie usta, zwykle wygięte w niezadowolony grymas, często są pociągnięte ciemną pomadką, żeby dopełnić krawędziowego wrażenia. Jedynym kolorowym - a przez to wyróżniającym się - szczegółem są oczy wampirzycy, w kolorze jasnego złota, o spojrzeniu równie chłodnym jak metal, który przypominają.

◆ Informacje

◆ Charakter: impulsywna | gwałtowna | dumna | powściągliwa | lojalna

Biada osobie, która kiedykolwiek stwierdzi, że Haru jest słaba.

Wampirzyca definitywnie jest osobą, która żywo reaguje na zaczepki, czasami tracąc przy tym nad sobą kontrolę. Mimo to, często sama zachowuje się prowokacyjnie, bo zarówno ceni sobie słowne utarczki na poziomie, jak i po prostu lubi irytować innych. Oczywiście w towarzystwie osoby wyższej rangą nie pozwala sobie na tak dużo jakby chciała, za to jeśli to ona jest tą osobą, zrobi wiele żeby to wyegzekwować. Nigdy nie wiadomo co ją obrazi, jedno jest jednak pewne - urazę trzyma długo, zbyt pamiętliwa by tak po prostu odpuścić. Spory o wiele bardziej woli rozwiązywać pięścią, niż dyplomacją i zazwyczaj dąży do bezpośredniej konfrontacji. Cechuje ją pewność siebie, charakterystyczna dla osoby przyzwyczajonej do władzy i arogancja kogoś dogłębnie przekonanego o własnej sile.

Jej największym strachem jest słabość - nie po to została wyniesiona ponad ludzi, żeby teraz być taka jak oni, a może nawet gorsza. Rzadko kiedy przyjmuje pomoc, bo uważa że jest na tyle samowystarczalna żeby poradzić sobie w większości sytuacji, nie jest jednak na tyle głupia żeby odmówić, kiedy desperacko jej potrzebuje. Nawet jeżeli oznacza to, że jej duma będzie rozbita na kawałki przez długi czas, a ona sama będzie to rozpamiętywać.

Nawiązywanie bliższych relacji przychodzi jej z oporem i nawet jeśli komuś uda się ją do siebie przekonać, to nie blokuje to całkowicie jej zamkniętej postawy, a okazywanie jakichkolwiek uczuć jest dla niej niezręczne. Mimo to, stara się być wtedy milszą wersją siebie, co przez większość czasu stanowczo nie wychodzi - wylewność nie jest jej mocną stroną.

◆ Biografia: Urodziła się jako trzecie i ostatnie dziecko, w niezbyt zamożnej dzielnicy Londynu. Matka zmarła wydając ją na świat, więc ona i dwójka niewiele starszych braci musieli polegać jedynie na ojcu. Ten starał się jak mógł, jednak jego ciężka, fizyczna praca nie była dobrze płatna, ledwie wystarczając mu na utrzymanie domu, a przecież potrzebowali pieniędzy nie tylko na to. Pan Nophil został przyparty do muru - żeby przeżyć, zaczął kraść. Od tego czasu wiodło im się lepiej, choć nadal nie można było mówić o cywilizowanym poziomie życia, ale mimo wszystko pan Nophil robił wiele, żeby wychować swoje dzieci na porządnych ludzi. Sam był niezwykle ciepłym i empatycznym człowiekiem i to próbował przekazać dalej - co najgorze, może nawet by mu się to udało, gdyby nie błąd, który zaważył na wszystkim, co do tej pory wypracował.

W pewien chłodny, wiosenny wieczór, w którym jego najmłodsza córka skończyła siedemnaście lat, został przyłapany na kradzieży. Nie pierwszy raz, ale tym razem osoba, której się to udało, była dość… Osobliwa. Wysoka, piękna kobieta o jadowicie żółtych oczach z pionowymi źrenicami wydawała się kompletnie nie pasować do otoczenia, w którym się znajdowali, a w jej aurze było coś przerażającego. Nie pomylił się - kobieta nie zawahała się żeby go zabić, osuszając jego ciało z krwi. Właśnie wtedy znalazła ją Haru - i mając nadzieję, że uda jej się jeszcze w jakiś sposób ocalić ojca ze szponów wampirzycy, niewiele myśląc się na nią rzuciła. Dziewczyna miała szczęście, że ta była już po posiłku, a jej uroda przypadła wampirzycy do gustu i skończyło się to dla niej nie tylko uniknięciem śmierci, ale i propozycją. Propozycją wiecznego życia. Oczywiście Haru, której najbliższa osoba właśnie została zamordowana praktycznie na jej oczach, odpowiedziała grzecznie, że wampirzyca chyba postradała rozum i może sobie to życie wsadzić tam gdzie słońce nigdy nie dosięgnie. Okazało się jednak, że wybór był tylko ułudą, bo kobieta nie zamierzała rezygnować z nowej zabawki. Tym sposobem Haru wyjechała - czy też została wywleczona - do posiadłości kobiety w… W sumie to nie wiedziała gdzie, bo nie miała prawa wyjść przez najbliższe kilkadziesiąt lat. Tam też dokonała się jej przemiana i tam miała dostęp do wszystkiego, czego tylko mogła potrzebować. Zamknięta w złotej klatce, otoczona służbą i jeszcze kilkoma dziećmi krwi wampirzycy, powoli nabywała edukację, ucząc się wszystkiego oprócz normalnych relacji międzyludzkich. Czy też międzwampirzych. Jej nowa matka okazała się być wobec okrutna wobec ludzi i władcza, potrafiła jednak manipulować młodymi wampirami na tyle sprawnie, że te - nawet jeśli początkowo stawiały opór - stawały się jej bezgranicznie podporządkowane. I tak też miało miejsce z Haru, z tym że ona również szybko zaczęła powielać schematy wampirzycy, tym samym zajmując miejsce najbardziej faworyzowanego dziecka. Od wtedy mogła opuszczać posiadłość kiedy tylko miała ochotę, ale nie korzystała z tego przywileju często - świat okazał się być pełen nowych, irytujących bodźców, tak różnych od cichej i bezpiecznej posiadłości. Wyjątek zrobiła kiedy usłyszała o powstaniu dworu, bo jego koncept zaciekawił ją na tyle mocno, że była w stanie opuścić swoją komfortową przestrzeń żeby zaspokoić ciekawość.

◆ Statystyki i Umiejętności

◆ Statystyki:

[S] [35]

[K] [28]

[Z] [10]

[P] [5]

[C] [22]

[I] [33]

[W] [21]

[F] [6]

◆ Umiejętności:

- sen (4)

- nękanie (2)

- telepatia (3)

- regeneracja

- maskarada

- stos

- histeria

◆ Utrapienia:

- nieprawidłowa integracja sensoryczna

◆ Dodatkowe informacje

◆ Preferencje

[+] wytrawne wino

[+] ćwiczenia

[+] małe zwierzątka

[+] plotki

[+] zapach jaśminu

[+] herbata

[+] paradokumenty

[-] ludzie

[-] kolor skóry inny niż biały

[-] dotykanie bez pozwolenia

[-] lenistwo

[-] ostre światło, dźwięki i zapachy

◆ Pinterest: pin.it/4ZwJfF8

◆ Playlista:

◆ Ciekawostki:

- nie ma na imię Haru; po przemianie jej mistrzyni sama nadała dziewczynie nowe, na znak nowego życia, a ta nie miała zamiaru się sprzeciwiać - pod warunkiem że będzie mogła zatrzymać nazwisko

- w dzieciństwie, jeszcze jako człowiek, zabiła kotka próbując go uratować (to pudełko nie miało dziurek) i od tego czasu trzyma się z dala od wszelkiej maści zwierzątek

- nie przepada za słodyczami

- na pewno stanęłaby w obronie słabszej osoby, nawet jeśli daleko jej do bohaterstwa