HOME | DD

Description
Pewien stary pan
Co mieszkał na Brzeskiej przy podcieniach
Zdecydował się upić na smutno
Wziął więc dzban
Do środka wlał z trudem wspomnienia
I odstawił, by czekały na jutro

Wyjął z pieca zakąskę
Swe zmartwienie niewąskie
Umył ręce do czysta pod kranem
Czuł, że oczy go pieką
(Bowiem ktoś go okłamał, że czas leczy ranę
Gdy miał jeszcze pod wąsami mleko)

Noc nadeszła i ranek
A on pisał testament
W którym hojnie obdarował parafię
W głowie straszny miał zamęt
"Czy tam Stwórcę zastanę
Czy miast niego prezydenta lub mafię?"

"Żyłem długo i hardo
Chociaż dłoń miałem twardą
Serce nieraz podnóżkiem przed czartem
Dobrze szło mi w pokera
A dziś będę umierać
Zamknie się, co tak długo otwarte"

To mówiąc na stołek się wspiął
O trzech nogach, co się lekko chybotał
I myślał "Tu się kończy ma droga
Boleść w sercu tak sroga
Rozpacz ma i bezkresna tęsknota"

Wtem się lekko zawstydził
I krzyżyk z piersi zdjął
(By nie obrazić Stwórcy jeśli przypadkiem widzi)

"Teraz się wszystko zmieni"
Spojrzał dwa razy do góry
I westchnął. Lecz umrzeć nie zdążył
Bo usłyszał, jak wchodzi do sieni
Sąsiad, emerytowany chorąży
Zapraszając go na konfitury